Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στο Facebook, τα γεγονότα διαδραματίζονται στην Αττική. Οι λεπτομέρειες δεν έχουν καμιά σημασία. Διαβάστε προσεκτικά πόσο βασανίστηκε αυτό το ζώο. Η μόνη γιατρειά γι’ αυτό ήταν τελικά η ευθανασία.
«Προβληματίστηκα πολύ πριν αποφασίσω να μοιραστώ το παρακάτω περιστατικό μαζί σας...
Δεν ήθελα απλά να σας μεταφέρω την φρίκη που βίωσα ή έστω απλά την είδηση... Όχι... Έχοντας ήδη αφήσει τη φρίκη ένα 24ωρο πίσω, με ψυχραιμία θα το μοιραστώ μαζί σας για μόνο ένα λόγο... Την ύστατη πράξη ελέους, που καλείται ένας εθελοντής μαζί με τον γιατρό να πάρει, όταν αντιμετωπίζει μία μη αναστρέψιμη και αποτρόπαια κατάσταση, ενός κακοποιημένου και τραυματισμένου ζώου...
Όταν δέχτηκα το τηλεφώνημα της κ. Βάσως από το καταφύγιο αδέσποτων, δεν ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω τον θάνατο... Και όμως... δεν είχα επιλογή... Μου είπε λοιπόν, ότι έξω από το καταφύγιο 2 μέρες πριν τριγυρνούσε ένα σκυλάκι κανελί γκριφόν σκελετωμένο με το στόμα του να "χάσκει" ανοικτό (σπασμένο σαγόνι;) χωρίς να μπορεί να το κλείσει. Δεν πλησιαζότανε… έφευγε όταν το πλησίαζες... Του είχε βάλει νερό αλλά έβρισκε το νερό και τον κουβά μέσα στα αίματα...
Χθες λοιπόν το σκυλάκι πήγε και "έπεσε" κάτω (να πεθάνει) έξω από το καταφύγιο... Μου τηλεφώνησε αναστατωμένη αν μπορούσαν να το βοηθήσω... Φυσικά και πήγα, μαζί με τον γιο μου για να με βοηθήσει... Αντικρίσαμε ένα πλάσμα αδύναμο σκελετωμένο, και το κάτω του σαγόνι ήταν πεσμένο ανοικτό σμπαράλια. Με το ζόρι έκανε προσπάθεια να φύγει, αλλά τελικά μας άφησε να το τυλίξουμε σε κουβέρτα και να το πάμε στο Αττικό Νοσοκομείο Ζώων.
Εκεί ο γιατρός διαπίστωσε όχι μόνο το σπάσιμο της κάτω γνάθου αλλά και το μεγαλύτερο από τα κόκκαλα που εξείχαν είχε τρυπήσει κάθετα οισοφάγο και ουρανίσκο... Μας είπε ότι ο πόνος που νιώθει είναι φρικτός και πρέπει να έγινε ή από κλωτσιά ή από ρόπαλο με πολύ μεγάλη δύναμη πριν από πολλές μέρες και έτσι επειδή δεν μπορούσε να φάει, βουτούσε όλο το κεφάλι του στο νερό για να πιεί έστω και λίγο, είχε μείνει πετσί και κόκκαλο, είχε χάσει δυνάμεις και για αυτό και έπεσε να πεθάνει... Η πληγή είχε σαπίσει, είχε χάσει πολύ αίμα και η ζημιά ήταν ανεπανόρθωτη.
Η μόνη πράξη καλοσύνης ήταν η ευθανασία.. Έσπασε η ψυχή μου... αλλά την πήρα... Δεν πονάει πια... Το 5χρονο δύστυχο αυτό πλάσμα, ίσως αν το είχαμε μέρες πριν, αμέσως μετά τον βασανισμό του, ίσως να το είχαμε σώσει... αλλά τώρα ήταν πολύ αργά... Το κοιμίσαμε χαϊδεύοντας τον, σαν μια ύστατη συγνώμη για το ανθρώπινο είδος που τόσο πολύ κακό του έκανε... Μια συγνώμη... μικρή και αδύναμη μπροστά στο μεγάλο πόνο που του προκάλεσε το είδος μας....
Βοηθήστε τα ζωάκια που υποφέρουν... Σώστε τα πριν πάθουν κάτι κακό… Προστατεύστε τα... Και αν χρειαστεί και δεν γίνεται τίποτα άλλο... ανακουφίστε τον πόνο τους... μην τα’ αφήνετε να σαπίζουν στους δρόμους μέχρι να βγει η τελευταία τους πνοή...».
